در برخي ديگر از گفته‏ها آمده است: مقصود از طلوع خورشيد از مغرب، ظهور حضرت مهدي‏عليه السلام است. بدين معنا که حضرت مهدي‏عليه السلام، همان خورشيد است که در پايان عمر طولاني خويش، طلوع خواهد کرد.
شيخ صدوق‏رحمه الله با ذکر سند از نَزالِ بنِ سَبْرَه روايت مفصلي نقل کرده که بخشي از آن اين چنين است: «اميرالمؤمنين علي بن ابيطالب‏عليه السلام براي ما خطبه خواند و بر خداي تعالي حمد و ثنا گفت و بر محمد و خاندانش درود فرستاد. آن گاه سه بار فرمود: اي مردم! پيش از آنکه مرا از دست بدهيد، از من پرسش کنيد...
پس افرادي برخاسته پرسش‏هايي مطرح کردند و آن حضرت جواب‏هايي فرمود تا اينکه در پاسخ به خروج «دابةالارض» فرمود:... سپس آن دابه سربلند کند و به اذن خداي تعالي همه کساني که بين مشرق و مغرب هستند، او را ببينند و اين بعد از آن است که آفتاب از مغرب خود برآيد. در اين هنگام توبه برداشته شود...
نَزال بنِ سَبْرَه گويد: به صعصعةبن صوحان گفتم: اي صعصعه! مقصود اميرالمؤمنين از اين کلام چه بود؟ صعصعة گفت: اي سبرة! آن کسي است که عيسي‏عليه السلام پشت سر او نماز مي‏خواند. او دوازدهمين امام از عترت و نهمين امام از فرزندان حسين‏بن علي‏عليه السلام است. او آفتابي است‏که ازمغرب خود طلوع‏کند واز مابين رکن و مقام ظاهر شود و زمين را طاهر سازد و موازين عدالت را برپا کند و...». [5] .
اشکال اين ديدگاه آن است که مطلب فوق در کلام معصوم‏عليه السلام نيامده است. علاوه بر آن در روايات، سخن از طلوع خورشيد از مغرب در رديف قيام حضرت مهدي‏عليه السلام ذکر شده است و اگر مقصود ظهور و خروج آن حضرت بود، نيازي به تکرار نداشت. [6] .
بنابراين به نظر مي‏رسد طلوع خورشيد از مغرب، حادثه‏اي است خارق‏العاده که پس از ظهور حضرت مهدي‏عليه السلام و در آستانه قيامت اتفاق خواهد افتاد.
اما بسيار بيشتر از آنچه در منابع روايي شيعه از آن سخن به ميان آمده، در کتاب‏هاي اهل سنّت از آن ياد شده است:
1. نسائي در السنن الکبري از پيامبر اکرم‏صلي الله عليه وآله نقل کرده که فرمود: «لا تَقُومُ السّاعَةُ حَتّي تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِنْ مَغرِبِها...». [7] «هرگز قيامت بر پا نخواهد شد تا اينکه خورشيد از مغرب خود طلوع کند...»
2. طبراني در المعجم الکبير از همان حضرت نقل کرده است:
«اِنَّ السَّاعَةَ لا تَقُومُ حَتي يَکُونَ عَشْرُ آياتٍ‏طُلُوعُ‏الشَّمْسِ‏مِنْ‏مَغرِبِها...». [8] .
3. متقي هندي در کنزالعمال نقل کرده است: «لاتَقُومُ السَّاعَةُ حَتَّي تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِن مَغْرِبِها فَاِذا طَلَعَتْ مِنْ مَغْرِبِها وَرَآها النّاسُ آمَنُوا اَجْمَعُونَ فَذلِکَ لايَنْفَعُ نَفْساً ايمانُها لَم تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قبلُ». [9] .

پی نوشت ها:
[1] کتاب الغيبة، ص 436، ح 426.
[2] همان، ص 435، ح 425.
[3] الارشاد، ج 2، ص 368.
[4] الارشاد، ج 2، ص 385.
[5] کمال‏الدين، ج 2، باب 47، ح 1.
[6] ر.ک: الارشاد، ج 2، ص 371، کشف‏الغمه، ج 2، ص 459.
[7] السنن الکبري، ج 6، ص 344.
[8] المعجم‏الکبير، ج 3، ص 171.
[9] کنزالعمال، ج 14، ص 206، ح 38646 و38639 و38411؛ همچنين ر.ک: تفسير القرطبي، ج 16، ص 130؛ تفسير ابن کثير، ج 1، ص 596.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: